Op weg naar…

30 oktober 2017

Paris can wait, een film over twee mensen die met de auto naar Parijs gaan. Onderweg bezoeken ze leuke restaurantjes, parkeren bij prachtige uitzichten en genieten van elkaars gezelschap. Dat leek mij ook fantastisch. Vooral het onthaasten en het genieten van de vrijheid. Ieder moment kunnen kiezen waar je heen gaat. Nog even blijven of verder rijden? Leven in het hier en nu.

Met een camperbusje, volgeladen met wat algemene benodigdheden, vertrokken we. De snelwegen zoveel mogelijk vermijdend. Alleen dat al brengt onthaasting met zich mee. Stoppen in een dorpje om iets te eten en te drinken. De plaatselijke bewoners lijken zelfs meer tijd te nemen om contact te maken. Het eten lijkt beter te smaken. Of zou dat komen omdat je minder aan het stressen bent en bewustere keuzes maakt?

Op een kleine camping installeerden we ons. Slapen, eten en genieten van de rust. En weer verder. We wilden naar de kust en we wilden naar Parijs…

Het gevoel van rust en ruimte dat we aan de zee ervoeren, verdween met elke kilometer toen we eenmaal op de rondweg van Parijs aankwamen. Om ergens te komen, moet je soms wat obstakels overwinnen. Nadat we de enorme drukke rondweg hadden getrotseerd, kwam de metro. De reizigers zitten, net als in Nederland, met hun blik gericht op hun mobiel, in een boek of wezenloos naar buiten te kijken, voor zover je van ‘buiten’ kunt spreken in een metro.

Het is echter geweldig hoe de metro je naar alle bezienswaardigheden brengt met telkens weer de vraag: “Wat zal ik zien als ik boven de grond kom?”.

In Parijs staan zoveel bankjes en zijn zoveel plekjes waar je rustig kunt zitten en kunt genieten van dat wat er op dat moment is. Of het nu een stokbrood, chocolade, je geliefde of alledrie is. Hier vind je, ondanks de enorme bedrijvigheid, toch telkens een rustmomentje.

Er komt een moment dat je weer terug moet. We hebben ervoor gekozen om via binnendoor weggetjes te gaan. De borden volgen naar een meertje waarvan we het bestaan niet wisten, op onderzoek uitgaan en ons laten leiden door ons gevoel.

Door plaatsen rijden die zo klein zijn dat ze niet eens op de kaart staan. En weer van de weg af om midden in het bos wat te eten van het verse fruit en de broodjes dat we op een markt in Parijs hadden gekocht. Ook dat lijkt beter te smaken.

We waren nog aan het genieten van een overheerlijke maaltijd toen we werden gebeld… ‘ons’ camperbusje moest terug! We spraken een tijd af, gingen de snelweg op en het gevoel van onthaasten was door één telefoontje verdwenen.

Ik vroeg me af “Hoe kun je onthaasten als je van alles MOET?”

Geplaatst in: Algemeen, Leven

Trefwoorden: , , ,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Neshipae