Niet normaal meer!

26 maart 2018

Wat jij doet, is echt niet normaal!
Ik vraag me af wat ik zou moeten doen om ‘normaal’ te doen. Moet ik een voorbeeld nemen aan de manier waarop ze met elkaar om gaan en tegen elkaar praten in politiek Den Haag? Of aan de politieagenten die me laatst op een dusdanige wijze staande hielden dat ik meer het idee had dat ik in een slechte Amerikaanse film was beland? Moet ik een voorbeeld nemen aan die man van middelbare leeftijd, die heel hard tegen mij stond te schreeuwen dat ik normaal moest doen. en vervolgens achter me aan kwam rennen en zijn woorden nog indringender herhaalde?

Ik sluit me op in mijn huis en wil met niemand meer iets te maken hebben. Het zal vast niet normaal zijn, toch doe ik het. Ik voel me er lekker bij en heb geen zin in andere mensen. Ik denk aan die, voor mij, absurde momenten. De manier waarop wij, mensen, met elkaar om gaan, lijkt de angst te vergroten en de eenzaamheid te versterken. Hier wil je toch geen onderdeel meer van uitmaken? Toch ben je onderdeel van deze maatschappij. Een maatschappij, een samenleving, waarin geld en macht de boventoon voeren en we steeds minder oog en oor voor elkaar hebben. Een maatschappij waarin mensen elkaar uitschelden en naar beneden halen. Een maatschappij waarin angst voor het onbekende een grote rol speelt.

Het lijkt ‘niet normaal meer’ te zijn wanneer ik een onbekende een helpende hand bied. Verbaasde ogen kijken me aan alsof ze zeggen willen dit is toch niet normaal? De rijkdom die ik voel als iemand mij toelaat, is onbeschrijflijk.

Wat een ander er ook van vindt of van zegt of van denkt, ik wil mijn leven leiden op een manier waarop ik dat ‘normaal’ vind en waar ik me lekker bij voel. En gelukkig ontmoet ik mensen die er ook zo over denken. Echt niet normaal hoeveel dat er zijn.

Geplaatst in: Algemeen

Trefwoorden: ,

De automatische piloot

1 februari 2018

Samen met mijn dochter zit ik te kijken naar een film over moeders; hun drukke bestaan van zorgen voor de kinderen, werken, sporten, ontspannen met vriendinnen en investeren in de relatie met hun partner.

Heel herkenbaar voor velen waarschijnlijk. Ook voor mij. Alle ballen in de lucht houden. Hoe doe je dat? Kom je nog toe aan de dingen die je écht leuk vindt? Weet je eigenlijk wel wat je écht leuk vindt?

Veel moeders en stiefmoeders die ik tegenkom gaan maar door op de automatische piloot. “We zullen wel moeten”, hoor ik ze zeggen. Maar, van wie MOET het eigenlijk? Heb je wel eens aan een collega gevraagd om wat werk van je over te nemen? En wat zou er kunnen gebeuren als het een dagje langer blijft liggen?
Heb je er wel eens aan gedacht om een andere moeder of een vriendin te vragen jouw kinderen van school op te halen?
Sta je jezelf toe om een keer rustiger aan te doen? Om onverwacht een dagje vrij te nemen om echt iets leuks te gaan doen, misschien wel samen met je partner.


De sleutel is niet om te prioriteren wat op de agenda staat,

maar om je prioriteiten te agenderen.


Met dank aan voorpositiviteit.nl

 

Heerlijk om samen met mijn dochter te genieten. Op dit moment was dat mijn prioriteit.

Wat zijn jouw prioriteiten?

 

Vaarwel spullen

27 december 2017

Er gaan gedachten door mijn hoofd en allerlei excuses om géén vaarwel te zeggen tegen mijn spullen: Dit zou ik nog een keer kunnen gebruiken voor… Dit vindt … misschien wel leuk. Hier heb ik mooie herinneringen aan. Dit heb ik ooit gekregen van… Als ik wat kilo’s kwijt ben, kan ik dit weer aan.

Dit ruimt natuurlijk niet op!

Ik doe een poging om een paar pagina’s te lezen in het boek ‘Vaarwel spullen; minder bezit, meer geluk’ en probeer mezelf op een andere manier toe te spreken: Dit heb je al jaren niet gebruikt. Als je het naar de Deelkring brengt, maak je iemand anders er misschien wel blij mee. Je weet zelf dat je hier nooit meer iets mee gaat doen, weg ermee!

Het is me inmiddels gelukt om:

  • een vuilniszak met spullen te vullen waar ik al meer dan 3 jaar niet naar had omgekeken;
  • een kastje en één van mijn drie (!) vuilnisbakken weg te geven;
  • een stoel, die je ook als matras kunt gebruiken, héél handig, en een krat met bruikbare spullen naar de Deelkring te brengen.

En wat het nog leuker en, hopelijk voor de volgende lading, iets makkelijker maakt, is dat ik gelijk al iemand anders zag lopen met een pan die ik net weggebracht had. Dat is zo mooi aan de DEELkring.

Ik lees verder in mijn ‘zelfhulp’ boek…

Tip één: vergeet het idee dat je je spullen niet kunt wegdoen.
Je bent gewoon onervaren, dat is alles. Je bent niet vertrouwd met de gewoonte om je spullen weg te doen en je bent eraan gewend om ze te bewaren.

Fumio Sasaki, de schrijver van het boek, spreekt me duidelijk toe en ik herken het.

Alles wat je niet geleerd hebt, kun je leren als je dat wilt. Het is een kwestie van oefenen.
Ik ga dus oefenen, oefenen, oefenen. Andere gedachtes, ander gedrag. Iedere dag weer.

Vol goede moed ga ik de volgende lading in het kratje doen. En mocht er nog iemand geïnteresseerd zijn in boeken, dvd’s en cd’s. Het helpt mij om afstand te doen van mijn spullen als ik weet dat ik iemand anders er blij mee kan maken.

Vaarwel spullen!

Geplaatst in: Algemeen, Coaching, Leven

Trefwoorden: , , , ,

Een sprookje

27 november 2017

Toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen,  dacht ik dat wij voor de rest van mijn leven ‘nog lang en gelukkig’ bij elkaar zouden blijven. Blijkbaar geloofde ik nog in sprookjes.

Ik hoopte dat hij mijn gedachten kon lezen, dat hij degene was die al mijn problemen en nare gevoelens op kon lossen en voor me zou zorgen als een liefdevolle vader en moeder tegelijk. Wist ik veel dat een relatie op deze manier gedoemd is te mislukken. Nadat hij me op een zeer eigenaardige manier was komen vertellen dat hij mij ‘alle vrijheid’ wilde geven, kwam ik er dus achter dat hij die vrijheid nodig had om een relatie met mijn pleegzusje te beginnen.

En ze leefden nog lang en gelukkig…

Ik vond echter al snel mijn volgende prins. Zonder wit paard. Wel met een super stoere motor. We kregen ons eigen kasteeltje. Iets minder ruimte dan een echt kasteel waardoor de muren op mij af kwamen of ik werd hardhandig tegen de muren gekwakt. Dit had ik in de sprookjes nooit gelezen. Wel dat Doornroosje lange tijd opgesloten zat en zo voelde het voor mij ook. Ik beraamde een plan om te vluchten en vroeg wat kabouters om me te helpen naar een kleine zolderkamer.

Mijn sprookje gaat verder…

Mijn volgende prins vond ik in iets dat op een kasteel leek in een land hier ver vandaan. Grenzeloos verliefd was ik. Mijn prins verruilde  het klooster voor mijn zolderkamer en ons geluk leek niet op te kunnen. We kregen samen een prinsje en ik voelde me de koningin te rijk.
Helemaal opgaand in onze kleine prins, vergaten we elkaar. We zaten beiden met ons verdriet en de pijn en ellende van alles dat we zelf meegemaakt hadden. We begrepen elkaar niet en ik begreep mezelf niet. We knokten ons er, helaas soms iets te letterlijk, doorheen. Dit paste ook niet in mijn sprookje.

De volgende prins die zich aandiende,

kende ik al jaren, maar had hem nooit gezien als optie prins. We kregen samen een prinsesje. Er bestond niets anders meer op de wereld dan mijn prinsje en prinsesje. Maar wist ik veel hoe je precies moest ‘opvoeden’. Waren daar boekjes voor? Kon ik dat leren? Ik knuffelde erop los en genoot van mijn prachtige kinderen. Toch voelde het niet als mijn sprookje. Op mijn werk kreeg ik conflicten, ruzies met ‘mijn prins’ en ik werd heel ontevreden met en over mezelf. Op een gegeven moment wilde ik niets liever meer dan  stikken in een stukje appel, in een glazen kistje liggen en nooit meer wakker worden. Ik werd opgenomen; een gebouw met heel veel kamers. Ik kwam er al snel achter dat dit niet het grote kasteel was waar ik van droomde. Geen kasteel. Geen prinsje en prinsesje om me heen maar hard werken… aan mezelf.

In de jaren die volgden, leerde ik hoe het komt dat mijn sprookje telkens weer eindigde in een drama…

Ik heb rondgesnuffeld in mijn oude koninkrijk en ben de confrontatie met de boze stiefmoeder en andere heksen aangegaan.
Ik werkte hard om een liefdevol koninkrijk te creëren waarin we oog en oor hebben voor elkaar. Een koninkrijk waarbij we uitgaan van vertrouwen en gelijkwaardigheid.
Een aantal jaar geleden leerde ik mijn huidige prins kennen. Hij heeft geen wit paard, maar wel drie beeldschone prinsesjes. Samen met mijn prachtige prinsje en prinsesje vormen we zo’n koninkrijkje.

Zouden sprookjes toch echt bestaan?

Wat een Drama!

13 november 2017

Toen ik 11 jaar was, is mijn moeder overleden. Een paar jaar later kreeg ik een stiefmoeder. Het leek erop dat ze regelrecht uit het sprookje van Assepoester was aan komen vliegen. Sindsdien heb ik lange tijd altijd maar één schoen gedragen. Het andere exemplaar zette ik op allerhande plekken in de hoop dat één of andere prins die zou vinden en mij vervolgens zou komen verlossen uit de ondraaglijke situatie waarin ik verkeerde.

Het verliep iets anders…

Een maatschappelijk werkster vond dat ik niet langer thuis kon blijven wonen en had het idee dat een pleeggezin passender zou zijn. Nadat ik door mijn eerste vriendje op botte manier aan de kant werd gezet en hij er vervolgens met mijn pleegzusje vandoor ging, realiseerde ik me dat ik voor de grote taak stond om te leren op eigen benen te gaan staan. Ik stortte me op mijn werk. Maakte er ook mijn hobby van en was zeer tevreden met mijn dagbesteding. Dacht ik.

Maar… het kon nóg leuker.

Ik ging toneelspelen en leerde om te improviseren. Het fijne hiervan is dat je dat op ieder moment in je leven kunt toepassen. Met het hele toneelgezelschap gingen we naar het temperamentvolle Italië om daar diverse malen op te treden. We trokken met een hoop bombarie door de nauwe straatjes en zorgden zo voor publiek. Zij konden vervolgens getuige zijn van onze gepassioneerde voorstelling op de pleintjes in de kneuterige dorpjes van Toscane. De voorstelling ging, uiteraard, over De liefde. Waarschijnlijk heb ik de realiteit en de voorstelling door elkaar gehaald; ik werd verliefd op één van mijn medespelers.

De realiteit veranderde spontaan in een drama.

Ik raakte helemaal de kluts kwijt. Begreep niet meer waarom ik mijn werk ooit als hobby had gekozen en kwam depressief thuis te zitten. Als ik per ongeluk – stom stom stom wéér niet goed nagedacht – naar de stad ging rond pauzetijd liep ik de kans mijn collega’s tegen te komen. “Als je in de stad kunt lopen, kun je toch ook werken?” “Ben je lekker van je vrije tijd aan het genieten?” De vraag: “Hé hoe gaat het nu met je?” werd niet gesteld. Dus hopte ik van lantaarnpaal naar lantaarnpaal in de hoop dat niemand me zou zien en ik geen vervelende vragen hoefde te beantwoorden.

Ik ging op zoek naar iemand die aandachtig leek te luisteren naar mijn vreselijke en ellendige verhalen. Een aantal gesprekken later, kon ik er weer tegenaan. Weg met die onmogelijke liefde en terug naar mijn hobby.

Drama was niets voor mij. Dacht ik…

 

Geplaatst in: Leven, Moeders, Stiefmoeder

Op weg naar…

30 oktober 2017

Paris can wait, een film over twee mensen die met de auto naar Parijs gaan. Onderweg bezoeken ze leuke restaurantjes, parkeren bij prachtige uitzichten en genieten van elkaars gezelschap. Dat leek mij ook fantastisch. Vooral het onthaasten en het genieten van de vrijheid. Ieder moment kunnen kiezen waar je heen gaat. Nog even blijven of verder rijden? Leven in het hier en nu.

Met een camperbusje, volgeladen met wat algemene benodigdheden, vertrokken we. De snelwegen zoveel mogelijk vermijdend. Alleen dat al brengt onthaasting met zich mee. Stoppen in een dorpje om iets te eten en te drinken. De plaatselijke bewoners lijken zelfs meer tijd te nemen om contact te maken. Het eten lijkt beter te smaken. Of zou dat komen omdat je minder aan het stressen bent en bewustere keuzes maakt?

Op een kleine camping installeerden we ons. Slapen, eten en genieten van de rust. En weer verder. We wilden naar de kust en we wilden naar Parijs…

Het gevoel van rust en ruimte dat we aan de zee ervoeren, verdween met elke kilometer toen we eenmaal op de rondweg van Parijs aankwamen. Om ergens te komen, moet je soms wat obstakels overwinnen. Nadat we de enorme drukke rondweg hadden getrotseerd, kwam de metro. De reizigers zitten, net als in Nederland, met hun blik gericht op hun mobiel, in een boek of wezenloos naar buiten te kijken, voor zover je van ‘buiten’ kunt spreken in een metro.

Het is echter geweldig hoe de metro je naar alle bezienswaardigheden brengt met telkens weer de vraag: “Wat zal ik zien als ik boven de grond kom?”.

In Parijs staan zoveel bankjes en zijn zoveel plekjes waar je rustig kunt zitten en kunt genieten van dat wat er op dat moment is. Of het nu een stokbrood, chocolade, je geliefde of alledrie is. Hier vind je, ondanks de enorme bedrijvigheid, toch telkens een rustmomentje.

Er komt een moment dat je weer terug moet. We hebben ervoor gekozen om via binnendoor weggetjes te gaan. De borden volgen naar een meertje waarvan we het bestaan niet wisten, op onderzoek uitgaan en ons laten leiden door ons gevoel.

Door plaatsen rijden die zo klein zijn dat ze niet eens op de kaart staan. En weer van de weg af om midden in het bos wat te eten van het verse fruit en de broodjes dat we op een markt in Parijs hadden gekocht. Ook dat lijkt beter te smaken.

We waren nog aan het genieten van een overheerlijke maaltijd toen we werden gebeld… ‘ons’ camperbusje moest terug! We spraken een tijd af, gingen de snelweg op en het gevoel van onthaasten was door één telefoontje verdwenen.

Ik vroeg me af “Hoe kun je onthaasten als je van alles MOET?”

Geplaatst in: Algemeen, Leven

Trefwoorden: , , ,

Die petten passen allemaal

16 oktober 2017

Moeder van twee dynamische kinderen, stiefmoeder van drie prachtige pubermeiden, psychodynamisch therapeut met mijn eigen praktijk, vrijwilliger bij de voedselbank en sinds oktober algemeen coördinator bij Stichting Present Nijmegen.

Present koppelt mensen aan elkaar. Niet in de vorm van datingbureaus. Nee, dit gaat om eenmalige, sociale en praktische klussen.

Vind je het leuk om met je familie, een stel vrienden of met je collega’s bezig te zijn tijdens een activiteit waar je iemand anders heel blij mee kunt maken?

Dat kan!

 

Bij Present krijgen we vragen van mensen die, om diverse redenen, bepaalde klussen niet meer kunnen (praktisch) of graag wat gezelschap willen (sociaal). Zij vragen om hulp. Jij kunt die hulp bieden!
Het resultaat is in meerdere opzichten prachtig. De vrager is daadwerkelijk geholpen en dankbaar voor de zorg en de aandacht. Jij hebt een leuke en zinvolle activiteit gehad waarbij je écht iets betekent voor anderen. En voor beide partijen een onvergetelijke ervaring.

Wil je meer informatie, kijk op de website van Present Nijmegen

Waar en wanneer je me ook tegenkomt en welke pet ik dan ook op heb, blijf me vooral zien als mens die het fijn vindt om me op verschillende plekken in de samenleving in te zetten vanuit liefde voor mijn medemens en mijn omgeving. Ik geloof dat we mét elkaar de wereld mooier en liefdevolle kunnen maken.

Doe jij mee?

Geplaatst in: Algemeen, Leven, Present

Trefwoorden: ,

Dankjewel

2 oktober 2017

Geen marktonderzoek, geen foto’s van een luxueus ingerichte praktijkruimte, geen uitpuilende mailinglijst en ga zo maar door. Ik dacht lange tijd dat ik dat eerst allemaal moest hebben voordat ik écht kon starten met dat wat ik het liefste doe: werken vanuit mijn hart.

Telkens als ik iemand na een sessie opgelucht de deur uit zie lopen, zich nog een keer omdraait en zegt “dankjewel”. Dan denk ik “jij ook bedankt, dat ik dit mag doen.”

Deze reactie kreeg ik van iemand die vier keer geweest was:

Ik vond de sessies met jou heel fijn! Je enthousiasme is prettig en ook hoe je te werk gaat en mijn verhaal verwoord is zo goed. Door jou ben ik de dingen anders gaan bekijken. Ik heb echt het gevoel dat er al dingen veranderen, niet alleen in mij maar ook in mijn gezin en omgeving. Ik voel me vanbinnen rustiger en weer een beetje mezelf. Ik doe mijn best om minder in mijn hoofd te zitten en meer in mijn gevoel. De laatste sessie gaat me daar zeker bij helpen. Er wordt gezegd dat de verandering vanuit jezelf moet komen maar zonder jou was dat echt niet zo gegaan dus ik ben je echt enorm dankbaar voor je ontzettend liefdevolle coaching. Je hebt me echt heel erg geholpen waardoor ik nu een hele andere kijk heb op mezelf en ook op mijn omgeving. Ik kijk op de sessies met een ontzettend fijn gevoel terug.

Ja, ik voel me dankbaar dat ik dit werk mag doen.

Dag pa

19 september 2017

Vorige week is mijn vader overleden. Een dag na zijn 91-ste verjaardag was hij gevallen en brak zijn heup. In het ziekenhuis bleek al snel dat hij niet meer zou kunnen herstellen van deze ingrijpende operatie; zijn lijf was op.

Vier dagen na zijn verjaardag is hij heel rustig ingeslapen. Bijzonder om hem zijn laatste adem uit te zien blazen. Het eerste wat ik dacht is “Het is goed zo”.

De mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik een behoorlijk traumatische jeugd heb gehad. Op 11 jarige leeftijd heb ik mijn moeder verloren en mijn pubertijd heb ik doorgebracht met de nieuwe partner van mijn vader. Er was geen plek voor het verdriet om het verlies van mijn moeder en de positieve bevestiging van ouders die een kind, in deze belangrijke fase van zijn/haar leven, zo nodig heeft, heb ik niet gekregen.

We wilden pa een gedenkwaardige en respectvolle afscheidsdienst geven. Over alles wat er gebeurd is, ben ik open en eerlijk. Ik neem mijn vader niets kwalijk; hij heeft, op zijn manier, zijn best gedaan.

Een klein stukje uit de woorden die ik tijdens de afscheidsdienst aan hem gericht heb:

Lieve pa, je hebt me heel veel geleerd, maar je hebt mij niet geleerd om te praten, te praten over de pijnlijke dingen die we hebben meegemaakt. Tijdens mijn opname heb ik geleerd om daar juist wél over te praten en ook in de jaren daarna. Ik heb geleerd om onder woorden te brengen wat er diep van binnen allemaal zit, wat me boos en verdrietig maakt.

Ondanks en dankzij alles wat er gebeurd is, voel ik me dankbaar. Dankbaar voor de gekkigheid, de humor en het enorme doorzettingsvermogen en zo wil ik je blijven herinneren.

Blijkbaar had ik deze ervaring nodig om te worden wie ik nu ben en te kunnen doen wat ik nu doe.

Geplaatst in: Algemeen, Leven

Trefwoorden:

Mijn missie

4 september 2017

Nadat ik mezelf een tijdje rust heb gegeven, na een hectische periode, ben ik weer helemaal klaar om mijn missie “bijdragen om de wereld een beetje mooier maken” verder vorm te geven.

Ik heb besloten om meer te kijken en te leven naar wat ik te bieden heb; waar ik blij van word en energie van krijg. Daarvoor is het soms nodig om de boel wat op te schonen.

Vanuit de rust die ik de afgelopen periode heb opgezocht, kwam ik er al snel achter dat ik geen tijd meer wil besteden aan ‘energievreters’. Dit kunnen mensen zijn maar ook dingen waar ik me (te) veel mee bezig hield. Weg ermee! Een ander pad kiezen met en voor liefdevolle mensen die me energie geven. En waar ik mijn tijd en energie graag in wil steken. Dat betekent dus dat ik volop “Ja” kan zeggen, maar ook een hele duidelijke “Nee”.

Mijn website heeft een opschoning gekregen en mijn aanbod is gericht op (stief)moeders. Ik vind het belangrijk, en daar ligt ook mijn kracht, om het dicht bij mezelf te houden. Ik ben zelf stiefmoeder van drie fantastische meiden en moeder van twee prachtige, dynamische kinderen. Alles wat ik geleerd heb in mijn (stief)moederschap, wil ik graag delen en overdragen aan andere moeders die er mogelijk iets aan hebben.

Vanuit vertrouwen en gelijkwaardigheid kunnen wij, moeders, veel voor elkaar betekenen.

Geplaatst in: Leven, Moeders, Stiefmoeder

Trefwoorden: , , ,

Neshipae