Dag pa
19 september 2017
Vorige week is mijn vader overleden. Een dag na zijn 91-ste verjaardag was hij gevallen en brak zijn heup. In het ziekenhuis bleek al snel dat hij niet meer zou kunnen herstellen van deze ingrijpende operatie; zijn lijf was op.
Vier dagen na zijn verjaardag is hij heel rustig ingeslapen. Bijzonder om hem zijn laatste adem uit te zien blazen. Het eerste wat ik dacht is “Het is goed zo”.
De mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik een behoorlijk traumatische jeugd heb gehad. Op 11 jarige leeftijd heb ik mijn moeder verloren en mijn pubertijd heb ik doorgebracht met de nieuwe partner van mijn vader. Er was geen plek voor het verdriet om het verlies van mijn moeder en de positieve bevestiging van ouders die een kind, in deze belangrijke fase van zijn/haar leven, zo nodig heeft, heb ik niet gekregen.
We wilden pa een gedenkwaardige en respectvolle afscheidsdienst geven. Over alles wat er gebeurd is, ben ik open en eerlijk. Ik neem mijn vader niets kwalijk; hij heeft, op zijn manier, zijn best gedaan.
Een klein stukje uit de woorden die ik tijdens de afscheidsdienst aan hem gericht heb:
Lieve pa, je hebt me heel veel geleerd, maar je hebt mij niet geleerd om te praten, te praten over de pijnlijke dingen die we hebben meegemaakt. Tijdens mijn opname heb ik geleerd om daar juist wél over te praten en ook in de jaren daarna. Ik heb geleerd om onder woorden te brengen wat er diep van binnen allemaal zit, wat me boos en verdrietig maakt.
Ondanks en dankzij alles wat er gebeurd is, voel ik me dankbaar. Dankbaar voor de gekkigheid, de humor en het enorme doorzettingsvermogen en zo wil ik je blijven herinneren.
Blijkbaar had ik deze ervaring nodig om te worden wie ik nu ben en te kunnen doen wat ik nu doe.
Nadat ik mezelf een tijdje rust heb gegeven, na een hectische periode, ben ik weer helemaal klaar om mijn missie “bijdragen om de wereld een beetje mooier maken” verder vorm te geven.