30 oktober 2017
Paris can wait, een film over twee mensen die met de auto naar Parijs gaan. Onderweg bezoeken ze leuke restaurantjes, parkeren bij prachtige uitzichten en genieten van elkaars gezelschap. Dat leek mij ook fantastisch. Vooral het onthaasten en het genieten van de vrijheid. Ieder moment kunnen kiezen waar je heen gaat. Nog even blijven of verder rijden? Leven in het hier en nu.
Met een camperbusje, volgeladen met wat algemene benodigdheden, vertrokken we. De snelwegen zoveel mogelijk vermijdend. Alleen dat al brengt onthaasting met zich mee. Stoppen in een dorpje om iets te eten en te drinken. De plaatselijke bewoners lijken zelfs meer tijd te nemen om contact te maken. Het eten lijkt beter te smaken. Of zou dat komen omdat je minder aan het stressen bent en bewustere keuzes maakt?
Op een kleine camping installeerden we ons. Slapen, eten en genieten van de rust. En weer verder. We wilden naar de kust en we wilden naar Parijs…
Het gevoel van rust en ruimte dat we aan de zee ervoeren, verdween met elke kilometer toen we eenmaal op de rondweg van Parijs aankwamen. Om ergens te komen, moet je soms wat obstakels overwinnen. Nadat we de enorme drukke rondweg hadden getrotseerd, kwam de metro. De reizigers zitten, net als in Nederland, met hun blik gericht op hun mobiel, in een boek of wezenloos naar buiten te kijken, voor zover je van ‘buiten’ kunt spreken in een metro.
Het is echter geweldig hoe de metro je naar alle bezienswaardigheden brengt met telkens weer de vraag: “Wat zal ik zien als ik boven de grond kom?”.
In Parijs staan zoveel bankjes en zijn zoveel plekjes waar je rustig kunt zitten en kunt genieten van dat wat er op dat moment is. Of het nu een stokbrood, chocolade, je geliefde of alledrie is. Hier vind je, ondanks de enorme bedrijvigheid, toch telkens een rustmomentje.
Er komt een moment dat je weer terug moet. We hebben ervoor gekozen om via binnendoor weggetjes te gaan. De borden volgen naar een meertje waarvan we het bestaan niet wisten, op onderzoek uitgaan en ons laten leiden door ons gevoel.
Door plaatsen rijden die zo klein zijn dat ze niet eens op de kaart staan. En weer van de weg af om midden in het bos wat te eten van het verse fruit en de broodjes dat we op een markt in Parijs hadden gekocht. Ook dat lijkt beter te smaken.
We waren nog aan het genieten van een overheerlijke maaltijd toen we werden gebeld… ‘ons’ camperbusje moest terug! We spraken een tijd af, gingen de snelweg op en het gevoel van onthaasten was door één telefoontje verdwenen.
Ik vroeg me af “Hoe kun je onthaasten als je van alles MOET?”
16 oktober 2017
Moeder van twee dynamische kinderen, stiefmoeder van drie prachtige pubermeiden, psychodynamisch therapeut met mijn eigen praktijk, vrijwilliger bij de voedselbank en sinds oktober algemeen coördinator bij Stichting Present Nijmegen.
Present koppelt mensen aan elkaar. Niet in de vorm van datingbureaus. Nee, dit gaat om eenmalige, sociale en praktische klussen.
Vind je het leuk om met je familie, een stel vrienden of met je collega’s bezig te zijn tijdens een activiteit waar je iemand anders heel blij mee kunt maken?
Dat kan!
Bij Present krijgen we vragen van mensen die, om diverse redenen, bepaalde klussen niet meer kunnen (praktisch) of graag wat gezelschap willen (sociaal). Zij vragen om hulp. Jij kunt die hulp bieden!
Het resultaat is in meerdere opzichten prachtig. De vrager is daadwerkelijk geholpen en dankbaar voor de zorg en de aandacht. Jij hebt een leuke en zinvolle activiteit gehad waarbij je écht iets betekent voor anderen. En voor beide partijen een onvergetelijke ervaring.
Wil je meer informatie, kijk op de website van Present Nijmegen
Waar en wanneer je me ook tegenkomt en welke pet ik dan ook op heb, blijf me vooral zien als mens die het fijn vindt om me op verschillende plekken in de samenleving in te zetten vanuit liefde voor mijn medemens en mijn omgeving. Ik geloof dat we mét elkaar de wereld mooier en liefdevolle kunnen maken.
Doe jij mee?
2 oktober 2017
Geen marktonderzoek, geen foto’s van een luxueus ingerichte praktijkruimte, geen uitpuilende mailinglijst en ga zo maar door. Ik dacht lange tijd dat ik dat eerst allemaal moest hebben voordat ik écht kon starten met dat wat ik het liefste doe: werken vanuit mijn hart.
Telkens als ik iemand na een sessie opgelucht de deur uit zie lopen, zich nog een keer omdraait en zegt “dankjewel”. Dan denk ik “jij ook bedankt, dat ik dit mag doen.”
Deze reactie kreeg ik van iemand die vier keer geweest was:
Ik vond de sessies met jou heel fijn! Je enthousiasme is prettig en ook hoe je te werk gaat en mijn verhaal verwoord is zo goed. Door jou ben ik de dingen anders gaan bekijken. Ik heb echt het gevoel dat er al dingen veranderen, niet alleen in mij maar ook in mijn gezin en omgeving. Ik voel me vanbinnen rustiger en weer een beetje mezelf. Ik doe mijn best om minder in mijn hoofd te zitten en meer in mijn gevoel. De laatste sessie gaat me daar zeker bij helpen. Er wordt gezegd dat de verandering vanuit jezelf moet komen maar zonder jou was dat echt niet zo gegaan dus ik ben je echt enorm dankbaar voor je ontzettend liefdevolle coaching. Je hebt me echt heel erg geholpen waardoor ik nu een hele andere kijk heb op mezelf en ook op mijn omgeving. Ik kijk op de sessies met een ontzettend fijn gevoel terug.
Ja, ik voel me dankbaar dat ik dit werk mag doen.
