Wat een Drama!
13 november 2017
Toen ik 11 jaar was, is mijn moeder overleden. Een paar jaar later kreeg ik een stiefmoeder. Het leek erop dat ze regelrecht uit het sprookje van Assepoester was aan komen vliegen. Sindsdien heb ik lange tijd altijd maar één schoen gedragen. Het andere exemplaar zette ik op allerhande plekken in de hoop dat één of andere prins die zou vinden en mij vervolgens zou komen verlossen uit de ondraaglijke situatie waarin ik verkeerde.
Het verliep iets anders…
Een maatschappelijk werkster vond dat ik niet langer thuis kon blijven wonen en had het idee dat een pleeggezin passender zou zijn. Nadat ik door mijn eerste vriendje op botte manier aan de kant werd gezet en hij er vervolgens met mijn pleegzusje vandoor ging, realiseerde ik me dat ik voor de grote taak stond om te leren op eigen benen te gaan staan. Ik stortte me op mijn werk. Maakte er ook mijn hobby van en was zeer tevreden met mijn dagbesteding. Dacht ik.
Maar… het kon nóg leuker.
Ik ging toneelspelen en leerde om te improviseren. Het fijne hiervan is dat je dat op ieder moment in je leven kunt toepassen. Met het hele toneelgezelschap gingen we naar het temperamentvolle Italië om daar diverse malen op te treden. We trokken met een hoop bombarie door de nauwe straatjes en zorgden zo voor publiek. Zij konden vervolgens getuige zijn van onze gepassioneerde voorstelling op de pleintjes in de kneuterige dorpjes van Toscane. De voorstelling ging, uiteraard, over De liefde. Waarschijnlijk heb ik de realiteit en de voorstelling door elkaar gehaald; ik werd verliefd op één van mijn medespelers.
De realiteit veranderde spontaan in een drama.
Ik raakte helemaal de kluts kwijt. Begreep niet meer waarom ik mijn werk ooit als hobby had gekozen en kwam depressief thuis te zitten. Als ik per ongeluk – stom stom stom wéér niet goed nagedacht – naar de stad ging rond pauzetijd liep ik de kans mijn collega’s tegen te komen. “Als je in de stad kunt lopen, kun je toch ook werken?” “Ben je lekker van je vrije tijd aan het genieten?” De vraag: “Hé hoe gaat het nu met je?” werd niet gesteld. Dus hopte ik van lantaarnpaal naar lantaarnpaal in de hoop dat niemand me zou zien en ik geen vervelende vragen hoefde te beantwoorden.
Ik ging op zoek naar iemand die aandachtig leek te luisteren naar mijn vreselijke en ellendige verhalen. Een aantal gesprekken later, kon ik er weer tegenaan. Weg met die onmogelijke liefde en terug naar mijn hobby.
Drama was niets voor mij. Dacht ik…
