Niet normaal meer!
26 maart 2018
Wat jij doet, is echt niet normaal!
Ik vraag me af wat ik zou moeten doen om ‘normaal’ te doen. Moet ik een voorbeeld nemen aan de manier waarop ze met elkaar om gaan en tegen elkaar praten in politiek Den Haag? Of aan de politieagenten die me laatst op een dusdanige wijze staande hielden dat ik meer het idee had dat ik in een slechte Amerikaanse film was beland? Moet ik een voorbeeld nemen aan die man van middelbare leeftijd, die heel hard tegen mij stond te schreeuwen dat ik normaal moest doen. en vervolgens achter me aan kwam rennen en zijn woorden nog indringender herhaalde?
Ik sluit me op in mijn huis en wil met niemand meer iets te maken hebben. Het zal vast niet normaal zijn, toch doe ik het. Ik voel me er lekker bij en heb geen zin in andere mensen. Ik denk aan die, voor mij, absurde momenten. De manier waarop wij, mensen, met elkaar om gaan, lijkt de angst te vergroten en de eenzaamheid te versterken. Hier wil je toch geen onderdeel meer van uitmaken? Toch ben je onderdeel van deze maatschappij. Een maatschappij, een samenleving, waarin geld en macht de boventoon voeren en we steeds minder oog en oor voor elkaar hebben. Een maatschappij waarin mensen elkaar uitschelden en naar beneden halen. Een maatschappij waarin angst voor het onbekende een grote rol speelt.
Het lijkt ‘niet normaal meer’ te zijn wanneer ik een onbekende een helpende hand bied. Verbaasde ogen kijken me aan alsof ze zeggen willen dit is toch niet normaal? De rijkdom die ik voel als iemand mij toelaat, is onbeschrijflijk.
Wat een ander er ook van vindt of van zegt of van denkt, ik wil mijn leven leiden op een manier waarop ik dat ‘normaal’ vind en waar ik me lekker bij voel. En gelukkig ontmoet ik mensen die er ook zo over denken. Echt niet normaal hoeveel dat er zijn.
